Одамийлик ҳақида

 Вақт,  меҳнат,  ҳалоллик, билим, ўзни қўлга ола билиш, кишининг жисмоний, ақлий ва аҳлоқий қудрати – ҳар қандай бойликнинг сабабчиси мана шулардир.

 Инсон қандай бўлиши ҳақида қачонгача жар солиш мумкин, инсон бўлиш вақти ҳам келгандир?!

 Бир ўзинг ҳоли қолганда ҳам бадхоҳ ишга қўл урма, ёмон сўз айтма. Бошқаларга қараганда  ўз-ўзингдан кўпроқ истиҳола қилишни ўрган.

Аввало яхши аҳлоқни, кейин донишмандликни ўрган, чунки аҳлоқли бўлмай туриб, донишманд бўлиш амри маҳол.

 Аҳлоқийлик деганда биз фақат ташқи муомалани кўзда тутмаймиз, балки ниятнинг бутун ички моҳиятини тушунамиз.

Дўстлик ҳақида

 Дўстлик бебаҳогина эмас, гўзаллик ҳамдир: биз дўстларни ардоқлаган кишини шарафлаймиз, кўп дустга эга бўлиш аллақандай ажиб нарсадек туюлади, баъзилар эса ҳатто яхши одам дўстни мутлақо бир-биридан ажратмайдилар.

 Кимки дунёда ўз дўстлари борлигини билмас экан, дунё ҳам уни билиши шарт эмас.

 Бутун ҳаёт давомида донишмандлик бахш этадиган муҳим бахтиёрлик дўст қалбини топа билишдир.

 Агар тақдир одамга саховат кўрсатиб,  дунёдаги энг буюк бахтни тортиқ қилмоқчи бўлса, унга садоқатли дўстлар инъом этади.

 Биз билан биргалашиб ҳеч ким қувонмаса, бахтимиз ҳам нақадар ўз жозибасини йўқотган бўларди! Биз учун биздан ортиқроқ қайғурувчи дўстимиз бўлмаганда, кулфатларга чидашимиз ҳам қанчалар оғир бўларди.

 Садоқат дўстлик васиятидир, у инсонга берилиши мумкин бўлган энг қимматбаҳо тортиқ.

 Ёшликда туғилган дўслик ажралмас ва лаззатлидир, у ҳеч қачон ўлмайди.

Муҳаббат ҳақида

 Севги инсон қалбидаги ҳаётбахш ўтдирки, шу туйғу туфайли одам яратган барча нарсалар ҳаёт ва нафосат билан йўғрилгандир.

 Севги манман юракларни ҳам бўйсундиради, димоғдорларни шафқатга ўргатади, аммо унинг асосий хусусияти – нимаики бор, барини нафосатга ўраб, юксакларга кўтаради.

 Муҳаббат шу қадар қудратлики, у бизнинг ўзимизни ҳам қайтадан яратади.

 Севги ҳаётнинг буюк безагидир. У табиатни гуллаб-яшнашга, жилоланишга, ажиб қўшиқлар куйлашга, бинойи рақс тушишга мажбур этади.

 Севги кўпинча ақлли кишиларни ақлдан оздиради ва ақлсизларга ақл беради.

 Бўлмаса ишқ, икки жаҳон бўлмасун,

Икки жаҳон демаки жон бўлмасун.

Ишқсиз ул танки, анинг жони йўқ,

Щуснни нетсун кишиким они йўқ.

 Севги – уммон узра порлаган маёқ,

Зулмату туманда асло ўчмайди.

Севги – ёрқин юлдуз, унга қарамоқ -

Денгизчи бехато йўлин ўлчайди.

 Севги - ажиб бир гул, аммо тубсиз жар ёқасида ўсган бу гулга яқин бормоқ ва узмоқ учун жасорат керак.

 Севги ўлимни йўқ қилади ва уни қуруқ шарпага айлантиради, у маъносиз ҳаётга маъно бағишлайди, бахтсизликни бахтга айлантиради.