| Krill | Lotin |
— Сен кимсан ўзи?
— Рим папаси.
— Ким сенга айтди, сен папасан деб.
— Худонинг ўзи.
Шу пайт суҳбатга яна бир бемор қўшилди:
— Унинг ҳамма гапи ёлгон. Мен буни унга ҳеч қачон айтмаганман.
Санаторий врачи руҳий касалликдан соғайган беморга санитар кузатувида шаҳарни айланиб келишга рухсат берди.
Соғайган бемор кўчада бир чиройли қизни кўриб қолди-да, шоша-пиша унинг ёнига келиб, елкасига почта маркасини ёпиштирди.
— Нима қилаяпсиз? — сўради санитар унинг қўлини тортар экан.
— У менга жудаям ёқиб қолди.
— Шундоқ ҳам бўла қолсин. Лекин нима учун унга марка ёпиштирдингиз?
— Маркаси бўлмаса, уни менга юборишмайди-да.
ҲАМЁН КЎТАРМАЙДИ-ДА...
Психиатр ҳамкасбига нолиб деди:
— Нима қилишга ҳам ақлим етмай қолди: бир бемо-им доим ундан Ниагар шаршарасини сотиб олишимни сўрайди.
— Сотиб олинг-қўйинг-да.
— Иложим йўқ, ҳаддан ташқари қиммат сўраяпти.
НИМА ДЕБ КИШНАЯПСАН...
— Доктор, эрим ўзини от деб тасаввур қилаяпти. Сули ейди, оёқ-қўлига тақа қоқтирди. Агар унга гапиргудек бўлсам, фақат кишнайди. Сиз уни даволай оласизми, сэр?
— Албатта даволай оламан, фақат бунинг харажати кўп-да, мадам.
— Пул бизга пистанинг пўчоғи. Фақат ўтган ҳафтанинг ўзидаёқ, эрим пойгада икки марта биринчиликни олди.
— Ўзини Людовик XIV деб атаган беморнинг аҳволи қалай?
—Анча дуруст. Энди у ўзини Людовик XIII деб атаяпти.
— Доктор, менинг каравотим тагида тимсоҳ яшайди.
— Сизга шундай туюлаётган бўлиши мумкин. У ерда ҳеч қанақанги тимсоҳ йўқ. Ўзингизни шунга ишонтиришга ҳаракат қилинг.
— Яхши, доктор. ҳаракат қиламан... Орадан бир неча кун ўтгач, врач беморнинг хотинига қўнғироқ қилди:
— Турмуш ўртоғингиз ўзини ҳандай сезаяпти?
— Кеча уни тимсоҳ еб қўйди,— хотиржам жавоб берди аёл.
Нью-Йорклик таниқли психиатр-врач ҳўнграб йиғлаётган аёлга тасалли берар, у эса хиқиллаганча дерди:
— Унинг миясига фақат тўппончалар, қора ниқоб, қотиллик қилиш ўрнашиб қолган. Ўғлимни бир амаллаб даволамасангиз бўлмайди, доктор.
Врач болани текшириб кўриб, дори ёзиб берди.
— Сиздан илтимос қиламан, хоним,— деди аёлга,— ўғлингизни бир ойдан сўнг ҳузуримга олиб келасиз. Энди ўзингизга келсак, сизга тинчлантирувчи дорилардан ёзиб бераман. Уларни мунтазам ичиб турасиз.
Орадан бир ой ўтгач, она ўғлини яна врач ҳузурига олиб келди.
— Хўш, ўғлингиз ўзини қандай ҳис қилаяпти? — сўради врач.
— У билан нима ишим бор. Билганини қилмайдими, энди бу мени мутлақо қизиқтирмайди, — деди жавобан она.
МЕНИНГ ЎЗИМ...
Бир аёл психиатр врач хонасига ҳаяжонланиб кириб келди.
—Доктор!— деди у ҳаяжонини боса олмай.
— Эримни кўриб қўймасангиз бўлмайди. Унда ишониб бўлмайдиган ҳолат юз бераяпти.
— Қанақа ҳолат?
— Унингча, у — мен эмишман.
— Бу жудаям қизиқ-ку,— деди врач.— Уни марҳамат қилиб ҳузуримга бошлаб келинг.
— Уни бошлаб келишимнинг нима ҳожати бор,— деди аёл ажабланиб.— Ахир менинг эрим — ўзим-ку.
УНУТИБ ҚЎЙИБДИ
Профессор Антони Сейфриж хотирани ўткирлаштириш тўғрисида маъруза қилгани Милуока (АҚШ) шаҳридаги маърузалар залига кириб борди. Бироқ у ер бўм-бўш эди: профессор ўз маърузасини бир ҳафта кейинга қолдирганини унутиб қўйган эди.
РЕСТОРАНДА
— Сиз бирор нарса буюрганмидингиз?
— Буюрганим қачонлар эди. Кутавериб сабрим тугади.
— Нима буюрган эдингиз?
— Буни қарангки, сира эслолмаяпман.
— Доктор, сўнгти пайтларда ҳамма нарсани эсимдан чиқарадиган бўлиб қолдим.
— Бунақанги холат тез-тез юз бериб турадими?
— Нима юз бериб туради-ми?
— Бугун врачга учрашиб, хотирам ёмонлигани айтдим.
— ҳўш нима деди у?
— Олдиндан пулини тўлаб қўйинг деди.
— Айтингчи, паришонхотирлигингиз ишингизга ҳалақит бермаяптими?
— Йўқ, аксинча ишни эсдан чиқаришимга ёрдам бераяпти.
Профессор талабалар билан палаталарга кириб, беморларни кўрар экан, шогирдларига касалликни тўғри аниқлашга ёрдам берадиган белгилар тўғрисида гапириб берди.
— Масалан, мана бу ерда,— деди у бир бемор ёнида тўхтаб,— кўкрак қафаси кенгайган беморни кўраяпмиз. Одатда бу хил мусиқа асбобларини пуфлаб чалувчиларда кузатилади. Сиз мусиқачимисиз?
— ҳа— деди бемор.
— Ана, кўрдингизми,— деди хурсанд бўлиб кетган профессор,— синчков кўзга ҳаммаси маълум. Қанақа мусиқа асбобини чаласиз?
— Барабан чаламан.
— Сиз мутлақо соғломсиз. Томирингиз бир текисда ва аниқ ураяпти, нақ соатнинг ўзгинаси.
— Бунинг ажабланарли жойи йўқ, доктор! Бир дақиқадан бери қўлингизни соатим устига қўйиб турибсиз-да.
Машҳур кўз доктори талабаларга маъруза қилаётганди.
— Кўзи ожизлигидан қийналаётган ҳар бир киши,— деди у,— албатта икки жуфт кўзойнак олиб юриши керак — улардан биттаси ўқиш учун, иккинчиси узоқни кўриш учун тақилади. Шахсан менинг ўзим уч жуфт кўзойнак олиб юраман. Учинчи кўзойнак — қолган иккитасини топишим учун керак менга.
